Zeep roept associaties op, ze appelleert zowel aan een zekere intimiteit, als dat zij staat voor een vorm van reiniging. Maar er liggen ook glazen tekstballonnen (de zeepbel) die zomaar uit elkaar kunnen spatten en niets meer overlaat van wat er was.

We zien de installatie niet alleen, we ruiken en horen ze ook. Geur- en geluidsassociaties.

We zien voorwerpen die we onmiddellijk herkennen, die ons vertrouwd zijn. Het weten staat ons in de weg. Het wordt als het ware losgeweekt, om opnieuw tot leven te komen. Een nieuw fris weten, een nieuwe betekenis. Zeep gebruiken als een katalysator, ze laat geen sporen na, maar reinigt wel. Het is een onthulling en openbaring.

De tekst is een verwijzing naar communicatie, nabeeld, herinnering, werkelijkheid en verbeelding. De impact van het geziene beeld op ons geheugen is groot. Taal wordt een imaginair beeld in het hoofd van de lezer. In onze huidige cultuur staan we dagelijks bloot aan een enorme beeldenstroom waardoor taal naar een ondergeschikte positie verschuift.

De vele fragmenten uit internationale kranten rondom de zeepstukken bevatten tekst welke associaties oproepen. De fragmentteksten leveren nieuwe vormen aan, een nieuw concept.

De wereld zien we niet alleen met onze ogen, maar we bedenken onze wereld. Door gedachten proberen we de wereld te verklaren. Het impliceert ook de wens om vele gedachten de revue te laten passeren en zich terug te trekken om de onafhankelijkheid te verlengen.